«باغبانی پیرم ...که به غیر از گلها از همه دلگیرم!»

از این و آن

از آن سران بی نشان...

از این شبای آسمان...

                                  پریشانم ...پریشان!

از ابتدای آن چه هست و نیست!

از انتهای آن چه بود و نیست!!

از کوله ام که غرق غم است!!!

از این جهان که آدم خوب در آن کم است!!!!

.

.

.

چرا کم است؟

                     عده ای بی خبرند؟

                    عده ای کور و کرند؟

                    ... و گروهی پکرند؟

«دلم از این همه بد می گیرد...

           ... و چه خوب آدمی می میرد.»